Nedense, hep karanlığa mahkûmuz,
Yaşamın tadı yok, yarım yamalak uykumuz,
Bedenimiz ıstırap çekiyor, ya ruhumuz,
Karmakarışık yaşamımız, kaybolmuş yolumuz...
İnsanlık denen kavramdan, eser kalmamış,
Sevgi; kötülükler çarkında dağılıp parçalanmış…
Ömür aslında çok da uzun değil, kim sonsuza kadar yaşayacakmış,
Aradığımız iyilikler, korkudan bir yerlere saklanmış…
Güneş hep doğudan doğuyor, öyle sanıyoruz;
İnanın ki burada bile aldanıyoruz.
Batıdan da doğsa da, ne fark eder biliyorsunuz,
Var oldukça içimizde yaşayan milyonlarca aç ve susuz…
Koltuk, para ve güç kimdeyse eziyor masumları,
Serpiliyor her tarafa kötülük tohumları.
Sanki ezmek için yaratılmış, elleri ve kolları
Bilmeleri gerek sonunda çıkmaz sokakta bitecektir yolları.
Sevgili okurlar, kendi şiirlerimden size bir tanesini sunmak istedim, Saygılarımla.
