İÇİM­DE Yİ­TİP Gİ­DEN BİR ŞEY­LER VAR ­
İ­çim­de­ki his­le­ri, tep­ki­le­ri, düş­le­ri, he­ves­le­ri ve bek­len­ti­le­ri çal­mış­lar gi­bi. Bom­bo­şum san­ki. Yü­re­ğim buz gi­bi. Ka­pı­dan bak­tı­ran bir mart ya­şa­nı­yor gön­lüm­de. Umut­la­rı­mın me­zar­la­rı ba­şın­da bek­li­yor ak­ba­ba­lar. İçim­de­ki tüm yol­lar çık­maz so­kak san­ki. Ka­fa­mın için­de bir­dir­bir oy­na­yan boş­luk­lar var. Ar­tık uça­ma­ya­ca­ğı­na ka­na­at ge­tir­miş bir de­ve ku­şu gi­bi­yim. Sü­rek­li bo­şa ka­nat çırp­ma­nın yor­gun­lu­ğu ile vak­tin­den ön­ce yaş­lan­mış yü­re­ğim. Ka­fa­mı ku­ma gö­müp her şe­yi ve her­ke­si yok say­mak he­ve­sin­de­yim. Gü­ven aşe­ri­yor kal­bim. Duy­gu­la­rım ar­tık mut­lu­luk umu­duy­la ge­be kal­ma­yı red­de­di­yor. İçim­de yi­tip gi­den bir şey­ler var. Elim­den hiç­bir şey gel­mi­yor on­la­rı di­ri tut­mak ya da kal­ma­ya ik­na et­mek için. Ka­pı­yı çar­pan gi­di­yor. Bir tek ben ka­lı­yo­rum ben­'in kar­şı­sın­da. Bu yüz­leş­me­le­ri sev­mi­yo­rum. Hiç acı­ma yok ben­de ba­na kar­şı. Ha­ta­la­rı­mı ku­su­yo­rum ken­di yü­zü­me. Sev­mi­yo­rum ken­di­mi. 
­Bu­gün­lük bir şey de­ğil bun­ca san­cı. Bi­ri­kim­ler çı­kı­yor mut­la­ka. Çık­mı­yor da ta­şı­yor âdetâ. Sa­bır­la da ayır­dık yol­la­rı­mı­zı ar­tık. He­ve­sim bit­ti. Sev­gi­le­rim kor­kak. Gü­ve­nim­se ça­re­siz du­rum­da. Şah­si var­lı­ğım­dan duy­du­ğum ağır­lık his­si bu­nal­tı­cı. Bel­ki de kış­ta ya­zı düş­le­mek­ti su­çum. Kim bi­lir bel­ki de vefâ ara­mak ge­rek­siz bir ay­rın­tıy­dı. Ya da de­ğer ver­mek ap­tal­lık­tı in­san­la­ra. Ça­ğı­mı­zın has­ta­lı­ğı­na ya­ka­lan­dım. Kur­tu­lu­şu yok, ge­ri dö­nü­şü yok. Yal­nız­lı­ğı­mın bi­le yal­nız ol­du­ğu­nu öğ­ren­dim ben. Ku­ru­muş bir yap­rak gi­bi­yim ha­yat ağa­cın­da. Ken­di­mi rüzgâ­ra bı­ra­ka­sım yok. Üze­rim­de yu­va yap­sın kurt­çuk­lar is­ti­yo­rum. Be­ni da­mar da­mar ke­mir­sin­ler, de­lik de­şik et­sin­ler is­ti­yo­rum. Bir ku­şun ga­ga­sın­da bir yu­va­nın ça­mur­lu har­cı­na ka­rı­şıp var­ken yok ol­mak is­ti­yo­rum. Bir kib­rit ça­kıp ya­ka­sım var dün­ya­yı. Yi­ne de her şe­ye rağ­men bu de­re­ce ben­cil­le­şe­mi­yo­rum. İçim­de yi­tip gi­den bir şey­ler var.
­Bu ha­le na­sıl gel­di­ği­mi me­rak edi­yo­rum. İçim­de adı­nı ko­ya­ma­dı­ğım bir sı­kın­tı fel­lik fel­lik ge­zer­ken içi­me sin­dir­me­yi ba­şa­ra­ma­dı­ğım şey­ler ya­şı­yo­rum. Bu mec­burî ya­şan­mış­lık­lar yü­zün­den çok yor­gu­num. Göz­pı­nar­la­rım ku­ru­du ar­tık. Ben­li­ğim­de­ki bu dep­rem fır­tı­na­sıy­la her şey yer­le bir ol­du ben­de. Boş­lu­ğa da­lıp yi­ten göz­le­rim­de umut ça­dır­la­rı bi­le yok. Ya­rın­lar için kur­du­ğum ha­yal­le­rim yok. Önü­me sı­ra­la­dı­ğım plan­la­rım yok. Uğ­ru­na sa­va­şa­ca­ğım amaç­la­rım yok. Bom­bo­şum… Bir çu­val gi­bi… İçim­de yi­tip gi­den bir şey­ler var. ­
İ­çim, şeh­rin pa­zar­ye­rin­de ak­şam sa­a­ti ol­muş gi­bi. Sağ­da sol­da ezil­miş düş­le­rim, kı­rıl­mış ha­yal­le­rim var. Üs­tü­ne ba­sı­lıp ge­çil­miş he­ves­le­rim ve ren­gi so­lup git­miş ar­zu­la­rım, da­ğıl­mış dört bir ya­na. Dü­zen­siz ve da­ğı­nık bir kar­ma­şa­nın için­de so­luk alıp ver­me­ye odak­lı bir pi­yon gi­bi­yim. Şah ve ve­zi­ri­ni hep baş­ka­la­rı­nın oy­na­dı­ğı, ebedî pi­yon kal­dı­ğım ha­ya­tın tü­ke­ti­ci­si­yim ya­ni. Her gü­nüm bir ön­ce­kiy­le ay­nı. Bi­li­yo­rum ki her ya­rı­nım da dü­nüm­den fark­lı geç­me­ye­cek. 
­Ru­hu­ma sin­miş olan o ağır tü­ken­miş­lik his­si­nin ver­di­ği ağır­lık­tan omuz­la­rım çök­tü, göz­le­ri­min al­tın­da si­nir bo­zu­cu tor­ba­lar oluş­tu. Ka­ran­lık­ta el yor­da­mıy­la iler­le­me­ye ça­lı­şan bir kör gi­bi­yim. Kör­lü­ğü­mün ka­ran­lı­ğın var­lı­ğı­nı önem­siz­leş­tir­di­ği­nin bi­le far­kın­da de­ği­lim. Far­kın­da­lı­ğı­ma hük­me­den yok­sun­luk yü­zün­den ken­di­mi sü­rek­li bir ya­nı ek­sik his­se­di­yo­rum. Ek­sil­ti­li tüm­ce­ler misâ­li ta­mam­la­na­mı­yo­rum. İçim­de yi­tip gi­den bir şey­ler var. ­
Ek­sik­le­rim­den uta­na­rak eğ­me­ye alış­tı­ğım gön­lü­mün kuy­tu kö­şe­le­rin­de ka­ra­çu­ra­lar ci­rit atı­yor. Kar­gış yı­ğı­nı zih­nim­de ka­ran­lık hü­küm sü­rü­yor. Ka­raş yö­ne­ti­min­de­ki ka­rav­lar pe­şi­mi bı­rak­mı­yor. Da­i­ma bir ya­la­nı ya­şı­yor gi­bi­yim. Uya­nık­ken uyu­ma­dı­ğım uy­ku­la­ra da­lı­yo­rum. Bir bay­kuş çığ­lı­ğın­da hap­sol­du gü­lüş­le­rim. Ka­rav­la­rın uğ­rak nok­ta­sı uy­ku­la­rım. San­ki ru­hu­ma hük­me­den ben de­ği­lim de Er­lik . Ya­şam ener­ji­mi ka­ra­çu­ra­lar ara­cı­lı­ğıy­la emen bu Er­lik, eli­mi ko­lu­mu bağ­la­mış gi­bi. Ka­ruk , mil çek­miş gi­bi göz­le­ri­me. Ka­rav­lar hem di­li­mi hem de ku­lak­la­rı­mı kes­miş­ler. Böy­le­ce Ka­raş hem içim­den hem de dı­şım­dan sus­tur­muş san­ki bü­tün ses­le­ri­mi. İçim­de yi­tip gi­den bir şey­ler var. ­
El­le­rim boş­lu­ğa uza­nı­yor. Uç­suz bu­cak­sız bir hiç­li­ğin or­ta­sın­da tek ba­şı­ma gi­bi­yim. Yok­sun­lu­ğum do­ruk nok­ta­sın­da. Tü­ken­miş­li­ğim­le ça­re­siz­li­ğim ka­deh to­kuş­tu­ru­yor ben­li­ğim­den ge­ri­ye ka­lan­lar üze­rin­de. Yal­nız­lı­ğım ku­şat­mış dört bit ya­nı­mı. Ses­siz­li­ğim­de bo­ğu­lu­yo­rum. Gör­me­yen göz­le­rim­de Ka­raş­'ın ka­ran­lık çığ­lık­la­rı yan­kı­la­nı­yor. Sa­ğır ku­lak­la­rım­da Ka­rav­'ın kâ­bus yük­lü oyun­la­rı sah­ne­le­ni­yor. Ala­bil­di­ği­ne kö­tü, hırs­lı ve aç­göz­lü Er­lik sı­kı­yor bo­ğa­zı­mı. Ül­gen ne­re­de­sin? ­
İ­çim­de yi­tip gi­den çok şey­ler var…

 

Dikkat!

Yorum yapabilmek için üye girşi yapmanız gerekmektedir. Üye değilseniz hemen üye olun.

Üye Girişi Üye Ol