Gençler Şehitler Abidesi’nde toplandı

Şehitler Abidesinde yapılan programa; Çanakkale’de yirmiye yakın liseden yaklaşık bin genç ve öğretmenleri katıldı. Saygı duruşu ve İstiklal Marşı’nın okunmasıyla başlayan program, Kur´an-ı Kerim tilaveti, getirilen salavat-ı şerifeler, okunan şiirlerin ardından, bir gencimizin yaptığı dua ile son buldu. Programda açılan Türk Bayrağını hep beraber sırtlayan 1000’e yakın genç, getirdikleri tekbirlerle, salavatlarla Peygamber Efendimize selam yolladılar. Programda konuşan İl Müftüsü Arif Gökce; “Milletlerin hayatlarını huzur içinde devam ettirebilmeleri için yüzlerini tevhidin ilahi nuru ile aydınlatmaları, kalplerini Hz. Rasulullahın muhabbetiyle doldurmaları, idraklerini Hz. Kur’anın hayat iksiriyle canlandırmaları ve sonra nasıl bir ümmet olduklarını, nasıl bir millet haline geldiklerini çok iyi bilmeleri lazımdır. Bu; yaşamanın, ayakta durmanın temel şartıdır. Çünkü aslını, esasını, cevherini bilmeyen bir millet geleceğinden emin olamaz. Şu halde kıymetli gençler, genç kardeşim. Sen kimsin? Aslın esasın cevherin ne? Sen! Cenabı Hakkın “Muhakkak biz insanı en güzel şekilde yarattık” hitabına muhatap olan bir kulsun. Sen! Kur´anın diliyle ‘Siz insanlar için de seçilip çıkarılmış hayırlı bir ümmetsiniz. İyiliği emreder kötülükten vazgeçirmeye çalışırsınız. Çünkü Allah´a inanıyorsunuz’ fermanının muhatabısın. Sen! Alemlere rahmet olarak gönderilen ve o dehşetli mahşerde, herkesin kendi başının derdine düştüğü o günde: “Ümmetimi isterim ya Rab! Ümmetimi isterim” diyen, Hz. Muhammed Mustafa’nın iftihar ettiği gençsin. Sen! Hz. Rasulullahın ashabına “Orduya yardım ediniz” deyince, bütün servetini alıp getiren ve Hz. Peygamberin, “Çocuklarına ne bıraktın?” sorusuna: “Allah ve Resulünü bıraktım ya Rasulullah” cevabını veren, Hz. Ebubekir´in iftihar ettiği gençsin. Sen! Devlet reisi olduğu halde, içi su dolu bir tulumu sırtına yüklenerek halk içinde dolaşan ve oğlunun: “Babacığım niçin böyle yapıyorsun?” sorusuna: “Nefsimi biraz beğenir gibi oldum, onu zelil etmek, gururumu kırmak istiyorum” diye karşılık veren, Hz. Ömer’in izindesin. Sen! Allah yolunda cihada çıkan ve karşısında Atlas okyanusunu görünce kılıcını çekip: “Ya Rab Ya Rab! önüme şu uçsuz bucaksız derya çıkmasaydı, senin şanını daha ileriye götürürdüm” diye feryat eden, göz yaşı döken mücahitlerin neslisin. Sen! Rasulullahın müjdesine nail olup, küfrün doğu kalesi İstanbul´u fethederek İslam´a teslim eden ve bu zaferle yeni bir çağ açan Fatihlerin, dünyayı Müslümanlardan başkasına dar gören Yavuzların, karaların hakanı, denizlerin sultanı Kanunilerin neslisin. Sen! İstanbul’da okunmaya başlanan Ezan-ı Muhammedî’yi çaldıran ovalarında bitiren, Tuna da aldığı abdestin namazını Afrika çöllerinde kılan, Hazar kıyılarında getirdiği tekbir seslerini Viyana kapılarında duyan, kahramanların evladısın. Sen! Vatanını, mukaddesatını müdafaa ederken, düşman kurşunlarının darbeleriyle bağırsakları delik deşik dışarıya fırlayan ve bir eliyle bağırsaklarını karnına iterken, diğer eliyle göğsünden başka bir kurşun çıkarıp, yanında bulunan arkadaşına: “Al arkadaşım, sağ olurda dönersen şu kurşunu oğluma ver ve ona deki; bunu sana baban son nefesinde gönderdi o da oğluna aktarmazsa hakkımı helal etmem” diye ulvi örnekleri veren, şehitler kafilesinin çocuğusun. Kısaca sen şairin ifadesiyle: Malazgirt’te aslan, surlarda Ulubatlı Hasan, Niğbolu’da Yıldırım, Kosova’da Murat, Mohaç´ ta Süleyman. Sensin Çanakkale’de diş dişe, gırtlak gırtlağa boğuşan. Sen! Hakkın kılıcı Allah´a vurulmuşsun, Sen! Şehitler çocuğu kefensiz doğmuşsun. Kıymetli genç kardeşim! İşte sen busun. Senin cevherin, aslın, esasın bu. Onun için uyuşuk oturamazsın. Tembel tembel yatamazsın!”