Yüzyılın ozanı, Aşık Veysel,
Gözlerinin kapanması, ona olamadı engel.
Duygularını, sazının telleri ile, bütünleştirdi,
Eserlerinin anlamı, onu, ölümsüzleştirdi…
Kırmadı insanları, yaşama, hiç küsmedi,
Doğru yol varken, yanlış yolda yürümedi…
“Benim sadık yârim, kara toprak” dedi,
Anlayana, inanın çok büyük dersler verdi…
Paradan, puldan hiç beklentisi olmadı,
O gülen yüzü, ölene kadar solmadı.
Geride bıraktığı, malı mülkü de kalmadı,
İsmi, gönüllere, altın harflerle yazıldı…
SESSİZLİK BULUTLARI
Bir, sessizlik bulutu sarmış her yanı
Sağanağa dönüştü, hüzün yağmurları…
Önüne katmış sürüklüyor, canı, cananı,
Meçhule götürüyor, bütün umutları…
Size ne oluyor? Gökyüzündeki yıldızlar,
Görünmüyor artık, saçtığınız ışıklar…
Susmayın söyleyin, yükümüzü çekemiyor dünya,
Cevap vermek, çok zor değil mi bu soruya?
Bir, hayal alemi kurup, oraya gidelim,
Dindirelim gözyaşlarımızı, silebilirsek silelim.
Sessizlik bulutları, başka yerlere gidin,
İstediğimiz tek şey, birazcık vakit verin…
OMUZLARDAKİ YÜK
Omuzlarımızdaki yük, gittikçe ağırlaşıyor,
Vücut dirense de, beyin sağırlaşıyor…
Aç gezdiğimiz halde, tok sallanıyoruz,
Battıkça batıyor, nefes almıyor, boğuluyoruz…
Çevremize bakıyoruz, gözlerde nefret, suratlar asık,
Bazılarının boyunu bükük, bazıları şımarık…
Boynu büküklerin, zararı sadece kendine,
Şımarıksın, güçlüsün, ezdin her şeyi, ne geçecek eline…
Bu coşkulu sularda, gemini yüzdürebilirsin,
Ya, çekilince aniden sular, nereye gidebilirsin…
Geriye dönüp bir bak, ne hatalar yaptım diye,
Önüne, öyle setler çekilir ki, gidemezsin ileriye…
Bu dünyadaki yaşam baki değil,
Unutan, topraktan geldik, oraya döneceğini bil…
Omuzlarımızdaki yüzü, birlikte hafifletelim,
Kol kola girip, sevgiyi gittikçe büyütelim…
